Als je moet wijken voor een reclameblok…

Vorig jaar werd ik geïnterviewd door Mieke, een journaliste bij DE ZONDAG, een gratis krant die – wat een verrassing – op zondag bij elke bakker in Vlaanderen en Brussel te verkrijgen is. Mieke is een fijne dame. Tijdens ons gesprek over het verschijnen van KANSLOOS kwamen we erachter dat we dezelfde leeftijd hebben, dezelfde studierichting volgden aan de universiteit en dat haar vriendenkring bestaat uit mensen met wie ik op de schoolbanken heb gezeten. Dat schept een band. We raken aan de praat en ze vraagt me wat mijn job is. In tegenstelling tot wat sommigen denken – dat ik van schrijven slapend rijk word – werk ik deeltijds als… Ja, als wat eigenlijk? Is het nu directie-assistente of administratief coördinator? Ach… what’s in a name… Mieke hoort ‘directie-assistente’ en wordt meteen enthousiast. In 2024 heeft ze namelijk een paginavullende column in DE ZONDAG waarin knelpuntberoepen worden besproken. En blijkbaar zit ik in een knelpuntberoep. Ze vraagt of ik interresse heb om hier wat meer over te vertellen en dan zal ze in haar artikel mijn auteursnaam Petra Spark nog eens onder de aandacht brengen. Tja… Daar moet ik geen twee keer over nadenken. Eind januari neemt ze het interview af dat ze me laat lezen voor ze het doorstuurt naar de redactie. Vorige zondag zou het artikel verschijnen. Bolleke komt thuis met ontbijtkoeken en DE ZONDAG. Hij is laaiend enthousiast: ‘Je staat erin, je staat erin!’ Ik lees het artikel. Niets over Petra Spark. Spijtig. Gemiste kans. Vast gesneuveld in de eindredactie. Het is wat het is. Als auteur sta ik graag in de spotlights omdat ik elke kans aangrijp om meer naambekendheid te krijgen, als persoon heb ik absoluut geen behoefte om in de media te verschijnen. Dit hele artikel heeft dus zijn doel gemist. MAAR… Gisteravond vertelt bolleke mij dat Mieke een mail heeft gestuurd. Ze excuseerde zich, hetgeen ik heel attend vond. Blijkbaar is het Sparkgedeelte van het interview gesneuveld in sommige regio’s, waar er meer advertentieruimte was voorzien op dezelfde bladzijde. Echter, in heel wat regio’s is het originele artikel wel verschenen. Mooi toch? En hoe lief dat ze me even de pdf stuurde van het ‘juiste’ artikel? De controlefreak in mij heeft een laat nieuwjaarsvoornemen: ik jaag niet langer op dingen die ik wil bereiken. De zaken waar ik recht op heb zullen wel naar me toekomen. Hoop ik 😉

Heb jij al iets meegemaakt waarvan je dacht dat het kalf verdronken was, maar alles uiteindelijk toch goed kwam?

Pakketje geleverd? Check!

Mijn vertrouwen in de goede werking van de post verdween een tiental jaar geleden. Het was kerstperiode en de nieuwjaarswensen vrolijkten dagelijks de inhoud van mijn brievenbus op. Tot ik een enveloppe opende met een handgeschreven nieuwjaarskaart die meldde: Gelukkig Nieuwjaar! Maak van 2013 een schitterend jaar! Oeps… Tante Josiane had vast te diep in het aperitiefglas gekeken toen ze deze kaart schreef. Het moest immers 2014 zijn. Grappig. Maar ook de volgende wenskaarten die ik opende, en die niet afkomstig waren van tante Josiane, meldden hetzelfde mysterieuze jaartal. Had ik iets gemist? Meende ik al een jaar onterecht in 2013 te leven en was het in werkelijkheid nog maar 2012? Was ik verstrikt geraakt in de – toen nog niet geboren – parallelle wereld van Stranger Things? Het mysterie werd groter toen ik – nog steeds diezelfde dag – een enveloppe openmaakte van mijn verzekeringsmaatschappij, met documenten die eind december 2012 waren verstuurd. Voor ik de laatste overgebleven enveloppe vanop de bodem van mijn brievenbus opdiepte keek ik om me heen. Je weet maar nooit wanneer die Ralph Inbar plots opduikt om je mee Bananasplit in te sleuren. Geen Ralph. Geen gniffelde kinderen die me een poets hadden gebakken. De laatste enveloppe dus. Die bleek een brief met verontschuldigingen van De Post te bevatten. Blijkbaar was ‘onze’ post teruggevonden in het tuinhuis van een inmiddels ontslagen postbode, die een jaar voordien vond dat de kerstperiode veel te druk was. De man – of vrouw, hé waarom ook niet? – had er niets anders op gevonden dan de postzakken te bewaren in plaats van de post te verdelen. Wel, postbode, karma is a bitch en die weet je altijd te vinden. Ook al is het met een jaar vertraging. ECHT. GEBEURD. Dit gezegd zijnde, snap je mijn opluchting toen ik op instagram werd getagd door een Libelle-lezeres die postte dat KANSLOOS goed was aangekomen (foto boven)? Wie kan dit postbodeverhaal toppen?

PS: stiekem hoop ik dat je met een glimlach terugdenkt aan deze blog wanneer je je afvraagt wanneer de boete voor die verkeersovertreding in je bus zal vallen 😉

Hoe de auteur wordt ingehaald

Vandaag werd ik getagd in een bericht op Facebook (of Het Feestboek, zoals mijn redacteur het altijd noemt 😉 ) Er werd een leesclub gestart waarin KANSLOOS zal worden besproken. Natuurlijk heel tof! En nieuwsgierig als ik ben, ging ik meteen piepen naar de eerste vraag die aan de lezers werd gesteld. ‘Wat voel je als je de cover ziet? Welke symboliek zit erin?’ Naast het feit dat ik het nog altijd onvoorstelbaar vind dat mensen de verhalen die zich in mijn hoofd afspelen ook effectief willen lezen, is het zotjes om te zien hoe lezers hun eigen interpretatie geven aan de cover. Sommige antwoorden zijn zo mooi dat ik stiekem zin heb om ze te te bevestigen met een: ‘Inderdaad! Dat is precies de reden waarom ik voor deze cover heb gekozen!’ Een voorbeeldje. Een lezeres beschrijft de bloem als symbool voor puurheid, onschuld en liefde. Het bloed symboliseert dan weer onreinheid.’ Zo mooi bedacht! De waarheid is echter minder poëtisch. Ik wilde een cover met een rouwkrans maar die bleek onvindbaar in de online stockfoto’s. En dus werd de missie voor mijn echtgenoot (die de cover maakte) aangepast naar: ‘Zoek een bloem.’ Tja, zo gaat dat nu eenmaal. Geen diepe onderliggende symboliek aan de grondslag van deze cover, eerder ‘roeien met de riemen die je hebt.’ Alle gekheid op een stokje, ik ben blij dat het boek wordt besproken in de leesclub. Aan alle deelnemers: DANKJEWEL en ik kruis natuurlijk de vingers dat het boek goed wordt onthaald…

Man at work

Deze week kreeg ik van Libelle de vraag of ik tien gesigneerde exemplaren van KANSLOOS kon versturen naar lezeressen van Libelle, die het boek zouden bespreken in de Libelle Leesclub. Na een telefoontje met uitgeverij Letterrijn, die de boeken ter beschikking stelt, was de kogel door de kerk! Yes, we can! Mooi! En dan gaat mijn brein in overdrive. Ik heb de namen van de tien vrouwen, ik mag immers hun boek signeren. Waarom niet zorgen voor een extra gepersonaliseerde verrassing? Iets leuks, iets waar ze blij van worden? Nu wil het toeval dat mijn echtgenoot een paar maanden geleden een snijplotter voor textielbedrukking kocht. Zijn eerste creatie was een shirt dat hij droeg tijdens mijn boekvoorstelling, dat zag er zo uit:

Dus dit zette me aan het denken… Waarom geen linnen tassen bestellen en deze bedrukken met een leuke tekst? Zo gezegd, zo gedaan. Ik durfde de tekst op het shirt van mijn echtgenoot niet hergebruiken, uit vrees dat sommige lezeressen die arrogant zouden vinden. Het shirt is immers grappig bedoeld, niet meer en niet minder. Dus de tekst werd gewijzigd in het eindresultaat op bovenstaande foto. Dus as we speak, is echtgenoot tien gepersonaliseerde tassen aan het printen en strijken. Ik hoop dat de lezeressen de attentie weten te waarderen en dat het boek positief wordt onthaald. Een auteur heeft nooit vrijaf. Haar echtgenoot blijkbaar evenmin 😉 Wat doe jij vandaag?