Horror in eigen huis

Herfstvakantie! Jippieeee! Laat maar komen die horrorfilms, griezelige Halloweenwandelingen en gezellige fonduetjes met het gezin. Ik kijk er zo naar uit. (Iemand trouwens nog tips voor geweldige horrorfilms?) Maar eerst nog even een druk programma afwerken. Dit weekend zijn het Openboekdagen bij Standaard Boekhandel en er werd me gevraagd om dit weekend mijn boeken te signeren in De Standaard van Dilbeek, Vilvoorde, Kampenhout, Haacht en Tervuren. Morgen ben ik dus een hele dag onderweg. En misschien is het toeval, maar ik vermoed zeer sterk van niet, dat mijn oudste zoon net morgen zijn vrienden heeft uitgenodigd om een verjaardagsfeestje te bouwen. Zes zestienjarige jongens die in de stoffen zetel zullen hangen met pizza, vettige vingers en frisdrank (mijn God laat het alsjeblieft frisdrank zijn! Of moet ik de whisky en vodka toch ergens in de kelder verstoppen?). Op het programma staat ook nog ‘marshmallows eten’ of anders gezegd: vuurtje stook spelen in de tuin terwijl ma zich zorgen maakt dat de hele boel in de fik gaat… Enfin, Ik denk dat morgen misschien niet alle aandacht naar het signeren zal gaan, maar dat ik af en toe toch ook met mijn gedachten thuis zal zijn…

Wie trouwens naar de Antwerpse Boekenbeurs komt, kom zeker langs op 3, 6 of 11 November!

 

GESTOLEN SIGNEERTICKETS

Deze keer zullen ze mij niet meer liggen hebben, dacht ik onlangs. Ik wist nog niet precies hoe ik het zou aanpakken… Een camera op mijn brievenbus plaatsen? Achter mijn gordijn op de loer liggen om de postbode te betrappen? Aan uitgeverij Kramat vragen om een alarmsysteempje in de omslagen te steken? Nee, dit jaar zou het me vast en zeker niet meer overkomen dat mijn toegangstickets voor de Antwerpse Boekenbeurs zouden worden gestolen. Dat gebeurde vorige keer wel. De uitgever had de tickets opgestuurd met de post, maar die zijn nooit aangekomen. Blijkbaar gebeurt het wel vaker dat enveloppes met het logo van de uitgeverij nooit hun bestemming bereiken. Zeker wanneer de Antwerpse Boekenbeurs eraan komt. Uitgeverij Kramat pakte het dit jaar slim aan door me een digitale versie door te sturen van mijn signeertickets. Ik kijk er al naar uit, alhoewel het een hele puzzel wordt om op 3 en 11 november om 14 uur in Antwerpen te geraken. Ik ben dan met vakantie aan zee en de Antwerpse ring is horror, om maar eens een Halloweenterm te gebruiken. Ook op 6 november wordt het puzzelen om het traject Diegem-Antwerpen tijdig af te leggen. Want op 14 uur wacht mijn signeerstoeltje. Ach, het zal allemaal wel goed lopen. Net zoals vorige keer, toen ik signeerde naast NICCI FRENCH. Ik heb deze foto altijd erg grappig gevonden. Hierop lijkt de beroemde schrijfster klagend met haar duim mijn richting uit te wijzen. Zij dronk een watertje en ik had een glas wijn gekregen. We maken er nog vaak grappen over dat ze zich waarschijnlijk hierover beklaagde. Of hoe ik soms teveel fantasie heb. En foto’s niet altijd de waarheid vertellen 🙂

Een scoop op Radio Moetoen…

Net terug van een radio-opname bij Radio Moetoen. Al bij al denk ik dat ik het er goed van afbracht en niet te veel over mijn woorden struikelde. Het geven van interviews is zo ver ‘out of my comfort zone’ dat ik altijd blij ben wanneer het achter de rug is. De radiozender contacteerde mij omdat ze nieuws wilden over de reactie van de lezers op ‘Eén kans op zes’ en wilden weten hoe de signeersessies waren verlopen. Het interview wordt maandagochtend om 7u 45 ’s ochtends uitgezonden. En… de snoodaards zijn erin geslaagd om me wat te laten vertellen over mijn nieuwe manuscript.

Hielden ze een pistool tegen mijn hoofd? Hebben ze me gechanteerd? Gedreigd me op te sluiten? Nee. Maar toen er werd gepolst naar mijn plannen voor een volgend boek begon ik te praten, en te praten… en – oh wat loopt dit goed en dat zonder naar mijn woorden te zoeken – te praten. Voor ik het goed en wel besefte had ik naast de (werk)titel ook verteld waarover het verhaal ging. En dat terwijl mijn proeflezers nog tot begin november de tijd hebben om het manuscript stevig onder de loep te nemen. Dus misschien vinden ze het maar niks, en verschijnt er helemaal geen nieuw boek volgend jaar. En misschien heb ik het er toch niet zo slecht afgebracht. Tijd brengt raad… In elk geval zette ik gisteren de eerste zinnen van een nieuw verhaal op papier. Of om het met de woorden van Ramses Shaffy te zeggen:

We zullen doorgaan
Met het zweet op ons gezicht
Om alleen door te gaan
In een loopgraaf zonder licht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan

 

DE KOGEL IS DOOR DE KERK

Het is zover! Zondagavond zette ik een punt achter mijn nieuwe manuscript. Gisteren belde ik mijn proeflezers met de vraag of ze de nieuwste Spark onder de loep wilden nemen. En deze namiddag liet ik vijf exemplaren drukken in het kopieercentrum. Morgen zijn ze klaar en dan is het spannend afwachten… Op zo’n momenten zou ik wel even in mijn teletijdmachine willen stappen en meteen doorvliegen naar begin November om feedback te krijgen van mijn proeflezers. Ik hoop dat ze min of meer dezelfde mening zullen zijn toegedaan. Dat de ene niet zegt: ‘Die titel lijkt nergens op en die proloog is veel te kort.’ En dan de andere proeflezer: ‘Super titel en geweldige proloog.’ Kennen jullie dat? Maar meer dan wat dan ook hoop ik dat ze echt hun mening zullen zeggen. Dat ik het verhaal sterker en beter kan maken. Mijn twee eerste lezers hebben het al onder de loep genomen, dus blunders zoals timings die niet kloppen of personages die ‘per ongeluk’ van naam veranderd zijn, zijn eruit gefilterd (ik hoop tenminste dat ik ze allemaal heb gespot).

Soms denk ik, hoe gek moet je zijn om een boek te willen schrijven? De vele uren alleen achter je portable, het redigeren achteraf, het spannend afwachten naar de reacties. Maar hé, wat doe je eraan? Het is zo fijn om die blanco pagina’s te vullen met avonturen van anderen… Dan denk ik aan Hannah, die net haar zevenjarige zoon verloor, Kimberley, haar ambitieuze psychiater. En dan zijn er nog die kinderen. Die arme kinderen… Zullen ze worden gered?

Voorlopig ken alleen ik het antwoord.