Het woord van een vrouw…

… is goud waard. Deze moeizame poging tot poëzie komt spontaan bij me op nadat ik zonet door Gundi Cayet werd getagd in een bericht. Een half jaar geleden kwam ik met haar in contact op Insta, waar ze 11.000 volgers heeft op haar account GUNDISCOVER (ze heeft ook een website: https://www.gundiscover.be/ ) en blogt over reizen in België en Nederland. Toevallig kwam ik een post tegen waarin ze een boek weggaf. Het begon te kriebelen… Maar nee, een blogster met zoveel volgers was vast niet geïnteresseerd om mijn boek weg te geven of het zelfs maar te lezen. En misschien was ze wel een influencer die betaald werd door grote uitgeverijen om boeken in een mooi daglicht te stellen. Je weet het maar nooit. Allemaal goede redenen om het niet te proberen dus. Want geen antwoord krijgen.. Tja, daar wordt niemand gelukkig van. Ik legde mijn twijfels naast me neer en contacteerde haar. Als bij wonder was ze geïnteresseerd in een winactie en wilde ze het boek ook lezen en recenseren. Uitgeverij Letterrijn bezorgde haar de boeken en de weggeefactie liep af in augustus. Ik dacht niet dat er nog een review zou komen en dat De Patiënt in de vergeethoek was terechtgekomen. Maar Gundi is me niet vergeten. Ze hield woord. Vandaag postte ze op Insta dat het boek uit is (zie foto). Ze is fan. Oooo wat een mooie review. Ik word er een beetje verlegen van. Maar ben vooral erg dankbaar. Omdat de wereld blijkbaar niet alleen om geld draait. Omdat ze tijd heeft gemaakt om mijn boek te lezen. En omdat ze me wilde helpen. Hoe mooi is dat?

Of hoe (bijna) alles goed komt

Hoe was jullie dag? Hier was het even slikken. Dus als je een happy/happy shiny/shiny feelgood post verwacht dan moet ik je teleurstellen. Het zat even tegen. Deze post gaat over aannemers… Voel je me al komen? Zie ik je instemmend knikken? Waarom heb ik het gevoel dat ik altijd de eerste klant ben bij wie iets geleverd of geïnstalleerd moet worden? Ik verklaar me nader. In oktober zou er een nieuwe douchecel worden geplaatst. Helaas. De verkoper had een verkeerde referentie op het order gezet en we kregen de verkeerde deur. Het was een draaideur en het moest een vouwdeur zijn. Geloof me, nu ken ik alvast het verschil. We belden naar de winkel en die nam de deur gelukkig terug. Vorige dinsdag zou de juiste deur worden geplaatst. Ik en bolleke werken thuis terwijl de vaklui hun werk doen. Ze zijn heel voorzichtig, dragen handschoenen en we zijn er heel tevreden over. Maar… Wanneer ze zeggen klaar te zijn met het werk gaan we kijken. Natuurlijk. Wat anders? Blijken er tientallen krassen te zitten op de aluminium profielen van de douchedeur. Shit. Ik voel me slecht bij om er wat van te zeggen want dan lijk je een mierenneuker, maar wanneer je een nieuwe auto koopt verwacht je toch ook niet dat er krassen op zitten, toch? We vermoeden dat ze zijn veroorzaakt tijdens het transport en dat de loodgieter of zijn werklui hier niets mee te maken hadden. Alleen… hadden ze dit volgens mij wel moeten merken bij ontvangst. Dit gebeurde niet en de deur is intussen volledig geïnstalleerd. Dus de aannemer zegt: ‘not my problem, ik heb dat materiaal zo binnengekregen’ en de leverancier zegt: ‘Tja, als er schade was aan de deur had die nooit geplaatst mogen worden..’ Dus wanneer Kafka weer eens om de hoek loert ben ik dankbaar om de simpele dingen in het leven: een goede gezondheid, een mooie recensie, een liefdevol gezin en een fles wijn straks. Nee, geen glas. Een fles. Santé.  

De S van Spark en Slaughter

Vandaag stond een bezoek aan Standaard Boekhandel te Merksem op de agenda. Ik trotseerde de kou, klom in mijn wagen en een half uur later arriveerde ik in de winkel. De bedoeling? De shop manager bedanken omdat ze KANSLOOS een mooi plaatsje geeft in de winkel en gesigneerde boekenleggers en een flyers achterlaten (waarvoor dank aan mijn uitgever!). Mijn boek stond in het rek. Niet mijn favoriete stek. Maar dat had zijn reden. Er was immers nog maar één boek beschikbaar en dat is te weinig om op een tafel te liggen. Chris (de shop manager) heeft een aantal exemplaren van KANSLOOS bijbesteld. En zo gebeurde het dat ik – alweer – naast mijn beroemde ‘vriendin’ Karin beland. Geen slechte buurvrouw. Eentje met veel aanbidders die misschien wel nieuwsgierig worden naar KANSLOOS. Je weet het maar nooit! Over dat bijbestellen: ik ben er best trots op. O en voor je denkt dat er al 100 exemplaren in deze winkel zijn verkocht, licht ik dit toch even toe. Vier exemplaren gingen al over de toonbank. Vier? hoor ik je teleurgesteld denken. Welja. Vier. En dit is een record, want weet dat je dat er van een ‘gemiddeld’ boek – en dan heb ik het niet over mijn beroemde buurvrouw Karin – maximaal 1exemplaar per boekhandel over de toonbank gaat? Of tenminste in Vlaanderen, de situatie in Nederland ken ik niet. Dus wat denken jullie? Tijd voor een vreugdedansje? Uitbundig of toch maar bescheiden houden?

Kijk. De aanhouder wint.

Nu kan ik beweren dat journalisten staan te dringen aan de voordeur en ik me niet meer zonder zonnebril buitenshuis vertoon om paparazzi af te schrikken. De waarheid is anders. Bij verschijning van elk boek stalkte ik – of mijn echtgenoot (het hebben van een handlanger is altijd handig) – RingTv met de vraag een reportage te maken over mijn nieuwe thriller. Het lukte nooit. Tot vorig jaar. Donderdag 21 december was het zover, dan werd de reportage uitgezonden die de dag voordien was opgenomen (sorry voor de late blog, maar ik heb vakantie genomen). En wat is die mooi geworden! Tom Serkeyn, de reporter met wie ik had afgesproken, heeft er een schitterend staaltje kunst van gemaakt. Ik hield mijn hart vast voor het eindresultaat en verwachtte eerlijk gezegd een vermelding van een paar seconden in de rubriek VARIA. Maar het werd een ‘echte’ reportage van meer dan tweeënhalve minuut. Ik ben Tom erg dankbaar. Hij las het boek en vertelde me dat het goed was. Misschien heb ik zijn mooie reportage wel daaraan te danken? Mijn mama – voor wie het geven van complimentjes een schaars goed is – liet me enthousiast weten dat ze al een paar telefoontjes van kennissen had gekregen met de vraag: ‘Is dat joùw dochter op tv?’ Ze zei me dat ze de reportage meer dan eens heeft bekeken. Ik denk dat het haar manier is om te zeggen dat het goed was en het zou me niet verbazen mocht ze de dag nadien voor haar televisietoestel hebben gekampeerd, wanneer de herhalingen werden uitgezonden. Het was een mooie afsluiter van het jaar. Ik hoop stiekem dat dit invloed heeft op de verkoopcijfers maar dat… wordt vervolgd in 2024. De reportage kan je hier bekijken: Ringtv

Ik wens je al wat je hartje verlangt, maar vooral: Een goede gezondheid. En ja… nu ik dit zeg voel ik me stokoud 😉