Dit delen:

LES GOUTS ET LES COULEURS NE SE DISCUTENT PAS…

Dat bleek eens te meer toen een Nederlandse uitgeverij positief reageerde op mijn manuscript. Ze waren laaiend enthousiast en vonden het verhaal vlot geschreven, meeslepend, spannend en verrassend. Ze zagen een samenwerking wel zitten. Alleen… Tja… Daar had je hem weer, die ‘Alleen…’ Ik had zowaar een déjà-vu en voelde al een geniepig voorstel aankomen om toch maar detectives voor hen te gaan schrijven. Waar hadden we dat eerder gehoord? Groot was mijn verbazing toen ik hoorde dat ze andere plannen hadden… Of ik het einde misschien even wou aanpassen? Of ik de clou van het verhaal misschien over iets anders kon laten gaan? Ze waren bang van de reactie van het lezerspubliek. Sterker: ze vonden dat het thema van het boek ervoor kon zorgen dat de gemoederen oververhit zouden raken en dat dit het boek zou kunnen overschaduwen…

Gelukkig is hun vrees niet bewaarheid geworden en raakte niemand oververhit. Of toch niet bij mijn weten… Het boek met het oorspronkelijke thema bracht me zelfs ergens waar enkel goede performers en artiesten horen te staan. Plots stond ik op een podium waar ik tijdens de Nacht van de misdaad op de rooster werd gelegd door Lukas De Vos, thrillerrecensent bij Knack. Hij prees dan wel weer de goede plot.

Zo zie je maar… Het is voor een auteur onmogelijk om door iedereen geliefd te zijn en misschien hoeft dat ook niet… Misschien doen we al de moeite voor die harde kern fans die aan onze lippen hangt. Misschien doen we wat we doen – ongehoord rammen op ons toetsenbord, recensenten trotseren en op hoge podia klimmen – met slechts een doel voor ogen: tot het uiterste gaan voor die Trouwe Lezer.

Dit delen:

ZOLANG ER LEVEN IS…

De rest van het verhaal kennen jullie. En hoop? Daarvan had ik er meer dan genoeg toen ook een tweede uitgever positief reageerde op het manuscript van ‘Artikel 13’ en mij wilde ontmoeten. Er was slechts een klein probleempje… De timing! Het tijdstip dat de uitgever voorstelde viel samen met mijn jaarlijkse vakantie aan de Belgische kust. Geen probleem, dan melden we dat gewoon even, dacht ik. Een nieuwe afspraak is zo gemaakt. Maar het bleek al bij al toch een moeilijke bevalling… Voor ik met verlof vertrok kreeg ik geen antwoord van hem. Tijdens mijn verlof checkte ik dagelijks mijn mails: nog geen antwoord. Na mijn verlof? Nog steeds geen antwoord. Het zou dus bedelen worden en als er iets is waar ik een grondige hekel aan heb is het – inderdaad – bedelen. Het gevoel iemand lastig te vallen… Brrr. En het zou dus bellen worden want op mijn mail kreeg ik geen antwoord. Hatelijk… Dat bellen. Wat als ik niet uit mijn woorden zou geraken? Even een post-it erbij nemen en een beleefde vraag neerpennen om te checken of hij intussen van mening was veranderd. Die hoefde ik dan maar gewoon af te lezen. Groot was mijn opluchting toen ik hem meteen aan de lijn kreeg en hij mij nog steeds wilde ontmoeten. We prikten een datum, ik zou hem met de wagen oppikken aan het treinstation en we zouden alles bespreken in een Vilvoordse taverne. Die bewuste dag stond ik dus te wachten aan het station, met hoge hakken en een ensemble dat er in mijn ogen eigenlijk iets te goedkoop uitzag. En toen was het weer wachten… en wachten… En wachten… Na een kwartier schraapte ik mijn moed bij elkaar en belde hem op. Toen hij antwoordde besefte ik dat er te weinig achtergrondgeluiden waren om te bevestigen dat hij op een trein of in het station zat. Mijn vrees werd bewaarheid: hij zat op kantoor. Hij had zich vergist van datum. Maar geen nood… Weerom prikten we een nieuwe datum. En derde keer… De rest kennen jullie.

Hoewel… Toen ik hem eindelijk ontmoette kwam de kat op de koord… Hij vond de dialogen in Artikel 13 super en was enthousiast over onze ontmoeting. Er was alleen een klein detail: kon ik geen detectiveverhalen voor hem gaan schrijven? Zoiets over een Vilvoordse inspecteur die een serie misdaden oplost? Zoiets dat altijd wel werkt? Dan kon ik Artikel 13 gewoon beschouwen als een goede oefening?

Ik heb het even overwogen, dat voorstel. Ik heb het uiteindelijk niet aanvaard. Ik ben trouw gebleven aan mijn eerstgeborene. Had die gebreken? Misschien…Hoogstwaarschijnlijk… Zeer zeker! Rome is niet op een dag gebouwd.