Over vorige zaterdag…

Afgelopen zaterdag gaat vast de geschiedenis in als een van de meest besproken boekvoorstellingen uit 2023 (denk aan flessen wijn, stalen kettingen en metalen sloten). Collega Johnny Bollé stelde zijn boek voor te Standaard Boekhandel en hij maakt er altijd een feestje van. Meer geef ik niet prijs. Wat gebeurt in Standaard Boekhandel, blijft in Standaard Boekhandel. Ik ben in elk geval blij dat ik er bij mocht zijn, in het gezelschap van auteurs, boekrecensenten en mijn uitgevers. Hoewel mijn uitgever een ellenlange rit uit het verre Nederland achter de kiezen had, polste hij na aankomst vrijwel meteen naar mijn volgend manuscript. Trots bekende ik dat ik nog dertig pagina’ s (intussen 20!) te gaan heb voor het verlossende woord EINDE. Ik vroeg op mijn beurt dan weer of er wel nog interesse is in een nieuw manuscript. Uiteindelijk weet je het maar nooit… Verkoopcijfers zijn natuurlijk erg belangrijk en ik ken de verwachtingen van de uitgeverij niet. Maar mijn uitgever bracht mooi nieuws, want hoewel de verkoop van thrillers krimpt, gaat mijn boekverkoop erop vooruit. Of om het met de woorden van de uitgever te zeggen: ‘Je zwemt tegen de stroom in.’ Dat was heel fijn om te horen. Hij gaf ook aan dat hij vertrouwen heeft in de kwaliteit van het volgende manuscript en dat is een hele opluchting. Uiteindelijk doe je maar wat als schrijver. Alleen. Achter die laptop. Wat jij een geweldig idee vindt, vindt de lezer misschien maar niets. Na al dat schrijven en herlezen ken je de plot van je verhaal zo goed dat je je niet kan inbeelden dat iemand je verhaal ooit spannend zal vinden. Enfin, het was een hoopgevende middag die me nog meer zin geeft om mijn manuscript af te werken. Stiekem kijk ik uit naar mijn volgende boekvoorstelling, in de hoop dat de vrolijke bende op de foto nogmaals van de partij zal zijn. Het was een geweldige dag.

O ja… voor wie zich de vraag stelt: er is wel degelijk een ongecensureerde versie van deze foto 😉

Fijne Koningsdag aan de Nederlandse volgers!

Benieuwd wie de winnaar wordt…

Ik kreeg de vraag van de Facebookgroep Mustreads or Not of ik bereid was een interview te geven. Ze wilden namelijk twee exemplaren van DE PATËNT verloten. Zoiets is altijd fijn om te doen, en als je dan in de reacties van de lezers leest dat ze het een leuk interview vinden en het boek graag willen lezen is dat supertof. Iemand nam de moeite om te vertellen dat ze het boek al had gelezen en het prachtig vond. Tjaaaa… Daar doen we het voor hè. Dus zitten jullie op Facebook en maken jullie graag kans op een gratis boek? Rep je dan snel naar Mustreads or Not.

Daarnaast heb ik nog ander fijn nieuws: DE PATIËNT is genomineerd voor de ‘Vrij Nederland -Publieksthriller van het Jaar’. Ik maak me geen illusies, ik win nooit een prijs. En als ik hem al win, moet ik hem ook weer snel laten gaan. Ik verklaar mezelf nader: Echtgenoot en ik wandelen een paar jaar geleden door de winkelstraat van Mechelen. Komt er een meisje op ons af om iets te verkopen. Zegt die: ‘Als jij mij kan vertellen hoeveel dit chemisch goedje kost dat ervoor zorgt dat mensen in Afrika drinkbaar water krijgen, betaal ik je een fles wijn.’ Ik: ‘Eén cent.’ Het meisje: ‘Euhm… ja… Ik dacht dat niemand dit ooit zou raden… (zucht). Ik: ‘Eindelijk win ik iets, geweldig! Waar is die fles?’ Zij: ‘Euhm die moet ik nog gaan kopen in de supermarkt. Ik dacht niet dat iemand dit ooit zou raden, dit zal ik dan zelf moeten betalen.’ Ik, schoorvoetend en na een indringende blik van mijn echtgenoot: ‘Laat maar, het hoeft niet hoor…’

Enfin, een kleine anekdote om duidelijk te maken dat ik écht nooit iets win. MAAR! Heb jij toevallig DE PATIËNT gelezen en vond je het een goed boek? Wil je dan je stem uitbrengen? Het gaat heel makkelijk en snel en je kan zoveel stemmen als je wilt (mocht je je vervelen 🙂 ) https://vrijnederland1.typeform.com/DT2023?typeform-source=t.co

Wie wint?

Onlangs bezocht ik de noedelbar van chef Derek Man. Hij vroeg me om een gesigneerd exemplaar van DE PATIËNT in het restaurant achter te laten. Ik beschouwde zijn verzoek als een hele eer, aangezien hij het restaurant voordien uitbaatte met zijn boezemvried ISH AIT HAMOU, eveneens schrijver en Bekende Vlaming. Samen met mijn vriendin sprak ik af te ISHIRAKU, de noedelbar die zo inspirerend werkt dat hij een rol speelt in mijn volgend manuscript. En voor je de vraag stelt: neen, de titel van het volgend boek wordt niet MOORD IN DE NOEDELBAR 😉 Zoals de foto aangeeft kwam het tot een speels akkefietje tussen mijn vriendin (zij is trouwens the one and only bedenker van mijn auteursnaam Petra Spark) en de chef. Uiteraard won de chef. En tenzij iemand het boek naar huis heeft meegenomen, prijkt het nog steeds in het boekenrek van de noedelbar. Tenminste dat hoop ik. Derek vertrouwde me toe dat het af en toe gebeurt dat klanten boeken mee naar huis nemen en dat ze nooit meer terugkomen. Benieuwd hoe het mijn telg zal vergaan…

Ik wens jullie allemaal heel fijne paasdagen en misschien zelfs een leuke vakantie? Ik vertrek morgen een weekje met skivakantie. Nog even batterijtjes opladen voor ik de laatste 50 bladzijden van mijn manuscript afwerk. Hopelijk heb ik dit jaar wat meer geluk op de skilatten en blijven blessures uit…