Een ontroerend verzoek…

Onlangs kreeg ik één van de mooiste verzoeken die een schrijfster kan krijgen. Toen het gesprek begon met een bescheiden: ‘Ik zou je graag iets willen vragen…’ sloeg de angst me om het hart. Geen geld of oneerbare voorstellen gaat er op zo’n momenten meteen door mij heen. Dus benieuwd was ik wel. Uiteindelijk bleek de vrouw in kwestie haar mama eind december te hebben verloren aan een slepende ziekte. Ze vroeg of het mogelijk was om de naam van haar mama te gebruiken in een volgend verhaal. Ik reageerde met een volmondig ‘ja’, en begon meteen te brainstormen over de rol die ik aan de mama – Josée – zou kunnen geven. Mijn nieuw verhaal ‘Astarte’ is reeds halfweg en de hoofdrollen zijn al uitgedeeld. Maar een nevenpersonage zit er vast en zeker nog wel aan te komen. Toch blijft het uitkijken, ik vind het belangrijk dat Josée een personage wordt dat in de verf wordt gezet op een positieve manier. Als ze op papier tot leven komt doe ik dat liefst niet door haar psychopathische neigingen te geven. Ik denk dat Josée misschien wel een slimme onthaalmedewerkster wordt achter de balie van het Vilvoordse AZ Jan Portaels. En waarom zou ik de lijn niet doortrekken naar eventuele volgende verhalen? Wat als Josée ook in het vijfde en zesde boek opduikt, dan wordt ze ook in mijn boeken onsterfelijk…

Mocht jouw naam gebruikt worden voor een personage in een fictieverhaal, in welke rol zou je jezelf dan graag neergepend zien? Maar kijk uit wat je wenst, want het zou zomaar eens geregeld kunnen worden 😉

Waarom alle vrouwen een boon hebben voor Tom Cruise…

Vorige zaterdag mocht ik langsgaan bij Familieradio Enjoy FM voor een live interview. De presentator vroeg honderduit over GRUWELIJKE GAVE. Hij wilde meer weten over het verhaal, vroeg me of ik geloofde in paranormale waarnemingen en waar de inspiratie voor het boek vandaan kwam. Hij vroeg me ook drie favoriete plaatjes af te kondigen op de radio. De keuze was snel gemaakt, we begonnen met ‘You want it darker’ van Leonard Cohen, gevolgd door ‘Zombie’ van ‘The Cranberries’. Mijn songkeuze verbaasde Wim enigszins. Twijfelachtig vroeg hij welk plaatje er zou volgen, want ik ging nu echt wel ‘de duistere toer op’. Maar ik wist hem en de luisteraars te verrassen. Want net zoals dit bij het schrijven van een spannend boek het geval is, is er niets leuker dan ook in het echte leven je publiek af en toe op een verkeerd been te zetten. De laatste plaat zou een vrolijke, zomerse meezinger worden. Alleen… Hoe heette die ook weer? Dus toen we even “off air” waren brainstormde ik met Wims echtgenote over de naam van de band die het liedje ‘Kokomo’ zong, afkomstig uit de film Cocktail. Het liedje dreigde in de vergeethoek te worden geschopt toen de naam Tom Cruise viel. Want zowel ik – nog bakvis in de jaren tachtig, toen de film verscheen – als Wims echtgenote  waren helemaal weg van de film (ik heb hem denk ik een tiental keer bekeken op VHS). Op een bepaald moment vroeg Wim zelfs: ‘Wat is dat toch met al die vrouwen en Tom Cruise?’ waarop ik antwoordde: ‘Die mag ons altijd eens bellen’ 🙂

Maar alle gekheid op een stokje, eind goed al goed. Wim vond het plaatje van ‘De Beach Boys’ terug, en ik denk dat ik dat nummer maar even opnieuw ga beluisteren. Met mijn eigen Tom Cruise aan mijn zij en een cocktail in de hand. Deze temperaturen vragen er tenslotte om!

Welke nummers hebben jullie grijsgedraaid als puber?

Voeg een snuifje Gruwelijke gave toe!

Ik werd onlangs aangenaam verrast door mijn collega-auteur Maja Vermeulen, die me op Facebook tagde in bovenstaand bericht. En dat berichtje kwam net op het juiste moment. Want op dagen waarin je van de FOD plots een aangetekend schrijven krijgt omdat je zogezegd (en uiteraard onterecht) je personenbelastingen voor 2018 niet hebt ingediend, kan zo’n berichtje het leven van het porseleinen servies redden. Het porselein bleef dus in de kast, het aangetekend schrijven werd aan de kant geschoven en een glimlach verscheen op mijn lippen. De gevatte post in ‘De boekenjagers’ – een lezerscommunity op Facebook – maakte veel goed. ‘Tja.. ik moest eten halen voor vanavond in de Colruyt’ schreef een boekenliefhebster naast bovenstaande foto. Ze heeft mijn nieuwsgierigheid gewekt. Welk topgerechtje zal ze in elkaar boksen met een Spark, een Ruth Ware en een MJ Arlidge? Christel Minner, mocht je dit lezen, ik ben heel erg benieuwd naar het recept. Ik hoop dat het licht verteerbaar is want die brief van de belastingdienst ligt nog wat zwaar op de maag…

‘It’s kind of fun to do the impossible’

Deze spreuk lachte ons toe in de inkomhal van één van onze favoriete restaurantjes die we gisteren – nu het weer mag – voor het eerst bezochten. Het was een zalige avond, waarbij enkel de mondmaskers van het personeel en de extra ruimte tussen de tafels deden vermoeden dat er iets ingrijpend was veranderd ten opzichte van ons laatste restaurantbezoek. Niets wees er toen op dat ons leven op het punt stond een andere wending te nemen, en dat velen onder ons snel zouden moeten schakelen van de fase: ‘doing the possible’ naar ‘doing the impossible’. Terwijl ik genoot van het aperitief (heerlijk drankje op basis van Cointreau) vroeg ik me af wat mijn mogelijkheden waren om het onmogelijke te doen. De roll-up-banner, die hierboven zo schattig wordt aangeprezen door mijn jongste zoon – blijft voorlopig in de kast. Betreffende de status van eventuele evenementen hoef ik jullie niets wijs te maken, die agenda’s zijn allemaal leeg. Het aperitiefje en de spreuk brachten geen raad, maar dat deden het volgende glas wijn én de smarphone van mijn echtgenoot wel. We ontvingen immers een mail van een radiozender betreffende de mogelijkheid voor een live-interview op 20 juni. Plots werd het onmogelijke mogelijk. Die roll-up banner komt volgende week zaterdag uit de kast, we filmen het interview en zeggen op die manier tegen onszelf: ‘Yes, we can!’

Hoe creatief zijn jullie eigenlijk in deze periode geweest? Oplossingen bedacht waarover je anders nooit zou hebben nagedacht? Hoe ervaren jullie het hervatten van jullie levens? Voor mij lijkt de lockdown hoe langer hoe meer een vreemde, onrealistische droom te zijn geweest.

Ik ging eens naar het warenhuis…

Nadat ik gisteren naar goede gewoonte stond aan te schuiven aan de ingang van het warenhuis Colruyt – het lijkt intussen alsof we nooit andere tijden hebben gekend – besloot ik het er toch maar eens op te wagen. Met mijn inmiddels lege winkelkar – de tien wijnflessen die we tijdens de lockdown soldaat maakten had ik al ingeruild tegen een waardebon voor statiegeld – stevende ik af op de boekenafdeling. En daar stond ‘Gruwelijke Gave’ dan, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het geen onbereikbare droom was die werkelijkheid was geworden. Alsof het label in het rek nooit een andere naam had gedragen dan de mijne. De geblinddoekte man op Pieter Aspes cover naast de priemende, indringende blik van ‘mijn’ Hannah Bodart. Geniepig – alsof ik op punt stond iets onwettigs te doen – haalde ik de smartphone van Wederhelft boven om dit wapenfeit vast te leggen (mijn Nokia leeft nog steeds, jawel). Ik verwachtte elk moment een opmerking van een winkelverantwoordelijke, maar dit gebeurde niet. Het zou nogal een vreemd gesprek zijn geworden: ‘Ik neem even een foto van mijn boek, ik ben de auteur.’ De winkelverkoper: ‘Hm… U lijkt helemaal niet op de foto op de achterflap.’ Tja… een neveneffect van Covid-19: ik ben nog steeds niet bij de kapper geraakt en mijn make-up is al maanden in de kast blijven zitten. Over neveneffecten gesproken, het wordt nog afwachten wat Covid-19 doet met de verkoopcijfers. Maar intussen gaan we door, schrijven we aan het volgende verhaal en putten we moed uit dit gloriemomentje.

Redden jullie het een beetje in deze tijd?