Je eigen radio-optreden missen…

Ik heb er lang naar uitgekeken en eindelijk is het zo ver! Nog twee daagjes en dan… HOLIDAYTIME!! YOEHOE! Tijd om te genieten van de familie, om uit te slapen, om te schrijven. Er is alleen één klein minpuntje… Vorige week maandag was ik bij Radio Moetoen te gast om een deel van ‘Eén kans op zes’ voor te lezen. Het fragment wordt vanaf 1 juli dagelijks uitgezonden in het ochtendprogramma (kwart voor negen als ik mij niet vergis). En wil dat net de periode zijn dat ik in het buitenland zit. Ik vraag me trouwens af hoe mijn verhaal op de radio zal klinken… De laatste keer dat ik echt heb voorgelezen voor een publiek dateert van toen mijn kinderen nog klein waren en dat is intussen ook al meer dan vijf jaar geleden. Ik hoop dat mijn stem wat overkomt op de radio. Dat ik niet te snel of te traag heb voorgelezen. De perfectionist in mij zegt dat ik niet goed voorbereid was, dat ik dit eigenlijk op voorhand grondig had moeten inoefenen, opnemen en nadien opnieuw beluisteren en corrigeren waar nodig. Maar de vakantieganger in mij heeft al een antwoord klaar. En mijn God wat voelt het goed om af en toe gewoon even te zeggen : ‘Fuck it!’

Een heel erg fijne zomer en een welverdiende vakantie gewenst aan jullie allemaal!

 

Zijn jullie er zeker van?

Die vraag brandde op mijn lippen toen ik vorig weekend mijn laatste signeersessies afwerkte voor de vakantie (Yes!Yes! Het is bijna zover, het is lekker warm weer en ik ben al helemaal in vakantiemodus!) Maar goed, terug naar vorig weekend. Ik ben mijn boek ‘Eén kans op zes’ gaan signeren in de Standaard Boekhandel te Kampenhout en Haacht. Nadat in beide winkels alle exemplaren waren verkocht – én ik een lezeres moest teleurstellen omdat mijn eerste boek niet meer in de winkel lag  – sprak de winkelverantwoordelijke eerst mijn echtgenoot aan: ‘Je hebt toch een extra doos boeken bij? Een reserve, ergens in de koffer van je wagen? Die verkopen we dan en als onze nieuwe bestelling boeken wordt geleverd sturen we jullie exemplaren terug.’ Wederhelft antwoordde van niet. (In het verleden hebben we dit al wel eens gedaan maar het blijkt achteraf toch heel wat voeten in de aarde te hebben om nadien je boeken terug te krijgen.)

Ik denk eerlijk gezegd niet dat de winkelverantwoordelijke verwachtte dat er veel exemplaren van ‘Eén kans op zes’ zouden worden verkocht. (Ik heet nu eenmaal niet ‘Aspe, Coppers of Deflo). Toch werd het tegendeel werkelijkheid. Geheel onverwacht nodigde hij me dan ook uit om te komen signeren op de Openboekdagen van Standaard Boekhandel (die doorgaan op 26 en 27 oktober). Hij was al de tweede winkelverantwoordelijke die me de vraag stelde. Heel fijn natuurlijk om te horen dat je welkom bent in Standaard Boekhandel. Dus ik denk dat ik heel erg ga proberen te genieten van de vakantie, want vanaf begin augustus raakt de agenda weer langzamerhand vol. Nog een paar dagen. Volgende week is het eindelijk zover…

 

Een slag in het water

Vorige zaterdag heb ik mijn voorlaatste signeersessies afgewerkt. Nog één signeerzaterdag te gaan en dan komt de vakantie eraan! En ik ben er niet kwaad om. Ik wil warmte, zon, véél te veel alcohol, seks (hopelijk leest Wederhelft mee!) en ijsjes. Nog even kwijlend afwachten dus.

Op de één of andere manier heeft het lot door dat het intussen wel mooi is geweest met het signeren van boeken. Want nadat ik Standaard Boekhandel Tervuren en Vilvoorde had afgewerkt, trokken we naar de Hypermarkt Carrefour te Grimbergen. Het liep al tegen 17 uur aan en ik had honger. Het zonnetje scheen (niet voor lang maar ze schéén, luitjes) en ik had me bovendien nog voorgenomen om die avond uitgebreid te gaan koken. Maar hé, afspraken zijn afspraken en we houden ons aan ons woord. Altijd. Vol goede moed – want die laatste loodjes wegen altijd het zwaarst – stapten Wederhelft en ik de hypermarkt binnen. Er stond niet meteen een signeertafeltje klaar in de afdeling literatuur. Maar wie weet, misschien kwam deze winkel wel heel erg origineel uit de hoek en hadden ze me een plaatsje gegeven bij de kassa? Toch even informeren bij de man aan de balie. Het duurde niet lang voor ik doorhad hoe laat het was. ‘Signeersessie? Hier? Vandaag? En met wie heeft u dat dan afgesproken?’ – Ik: ‘Met de winkeldirecteur. – Hij: ‘Maar die is met verlof! En uw boeken zijn nog onderweg! Ik heb geen voorraad.’ Even had ik het gevoel dat ik met koning Filip aan het praten was dankzij het schattige Franse accent van de winkelbediende, die in alle haast toch nog op zoek ging naar een signeertafeltje. Mijn maag knorde. Het zonnetje buiten lonkte. En de meeste klanten leken eerder geïnteresseerd in het kopen van warme pyjama’s dan in een zomerthriller (die niet eens aanwezig was in de winkel) . Dus ik bedankte de man voor de moeite en begon die dag lekker vroeg aan het avondeten. Helaas was ook dat een slag in het water. Het was een visschotel, hetgeen mij voor de zoveelste keer de opmerking: ‘Maak toch eens normaal eten!’ opleverde van mijn twee pubers. Er zijn zo van die dagen…

Als de druppel vervuilende inkt valt…

Valt de druppel vervuilende inkt uit de pen die boven het kristalheldere glas bubbels hangt? Of valt de druppel niet? Drinken we straks goedgeluimd van de smetteloze, feestelijke champagne? Of halen we onze neus ervoor op en zullen we het vreemde drankje – dat langzaam maar zeker giftig blauw kleurt – de rug toekeren?

Zij is de enige die het weet. Want zij heeft mijn boek gelezen. ‘Zij’ is Michelle Korthout, een Vlaamse boekenblogster die intussen zo populair is geworden dat ze een tijdje geleden zelfs werd geïnterviewd op het VTM-nieuws. En wil het toeval nu dat ik haar vorig weekend een mailtje stuurde met de vraag of we samen wat konden doen, zoals een interview op haar boekenblog. Daar hoor ik nooit meer iets van, dacht ik. Die heeft het vast razend druk. Ik voegde de proloog van mijn verhaal toe aan mijn mail en ook onze boektrailer (the one with the spierscheur, remember?) en drukte op ‘verzenden’. Groot was mijn verbazing toen ik een paar minuten later al antwoord kreeg: ‘Hoi Petra, wat een proloog. Het prikkelt echt om verder te lezen. Ik heb al zin om eraan te beginnen.’ Ik blij dus. Mijn dag kon niet meer stuk. Maar het mooiste moest nog komen. Ze schrijft recensies voor de website van Libelle en… je voelt me al komen… Ze vroeg me of ze mijn boek mocht recenseren deze maand! Ik overwoog even om voor de grap te antwoorden: ‘Tja Michelle… moet ik even over nadenken hoor!’ maar deed dit natuurlijk niet. Ik was erg blij dat ze het begin al goed vond en ik ben echt benieuwd wat ze van het verhaal zal vinden. Want zij heeft nu de pen in de hand. Zij beslist of de druppel inkt het feestgedruis zal temperen. Of de champagne smetteloos blijft of wordt vervuild…

View this post on Instagram

Ik vraag me af wie van mijn lezers als eerste de ware identiteit van de opaalmoordenaar ontdekt. Ben jij het? * Bestellen kan via de link in mijn bio! #eenkansopzes

A post shared by Petra Spark (@petra_spark) on May 30, 2019 at 10:24am PDT