BETRAANDE OGEN, WEERSPIEGELD IN EEN COMPUTERSCHERM

Want toen stond de tijd stil. Hebben jullie ook ooit de hele vakantie gestudeerd voor die tien herexamens die jullie in augustus moesten afleggen? En dan nagelbijtend afwachten tot je naam werd afgeroepen tijdens de proclamatie? Ik wel. En toen ik die ‘geslaagd’ hoorde viel er een last van mijn rug waarvan ik nooit had beseft dat ik hem meezeulde. Diezelfde last kreeg vleugels toen ik de mail las van de eerste uitgever die mijn boek wou publiceren. Ik was zo overweldigd door zijn positieve reactie dat ik niet eens in staat was om zijn mail helemaal te lezen en hem snel weer sloot. Ik herinner me nog welke kleren ik die dag droeg, dat ik me achterover liet vallen in mijn bureaustoel en mijn handen voor mijn betraande ogen sloeg. Ik probeerde discreet te zijn, ik zat uiteindelijk toch op kantoor! De band met mijn toenmalige collega’s was al niet al te best en ik had niet het gevoel dat mijn succesje door die vijandige vrouwen op champagne en toeters en bellen zou worden onthaald. En alsof de duivel ermee gemoeid was verscheen net op dat eigenste moment Jamilla, de poetsvrouw, voor mijn bureau. Jamilla is een topvrouw en – naast de receptioniste en twee collega’s van een andere afdeling – mijn enige bondgenote in die slangenkuil van venijnige vrouwen waarin ik toen probeerde te overleven. Ze zag de tranen en dacht dat ik slecht nieuws had gekregen. Het vat vol emotie waarin ik was veranderd liep over door haar bezorgde Marokkaanse ogen en ik gooide alles eruit: dat ik zo fier was dat ik een uitgever had gevonden, dat mijn droom werkelijkheid zou worden, dat mijn boek zou worden uitgegeven. Ze gaf me de grootste zuiderse glimlach die je je kan inbeelden. Het contrast met de stoïcijnse gezichten die op slechts enkele meters van mij naar hun computerschermen tuurden kon niet groter zijn. De venijnige vrouwelijke collega’s bleken ineens doof, en waren plots extreem geconcentreerd aan het werk om duidelijk te maken dat ze helemaal niets hadden gehoord van mijn geluk. Laat staan dat ze felicitaties over hun lippen zouden krijgen.

Dat goede nieuws zorgde ervoor dat ik diezelfde avond nog een afspraak maakte met de uitgever. Het zorgde er ook voor dat die vreselijke vrouwtjes die ik collega’s moest noemen mijn doodvonnis tekenden. Het gekonkel leidde twee maanden later tot mijn ontslag. Achteraf bekeken had ik me geen beter geschenk kunnen wensen. Soms zit geluk in een klein hoekje.